Dzisiejszą niedzielą rozpoczynamy Adwent, który jest okresem radosnego i nabożnego oczekiwania na przyjście Pana, na Boże Narodzenie jako wspomnienie pierwszego przyjścia Chrystusa i objawienie się Boga – Człowieka oraz na drugie przyjście Chrystusa Pana na końcu wieków. Myśli przewodnie Adwentu określają cel: pomoc człowiekowi do wyrobienia w sobie radosnej postawy na przyjście Pana. Chrystus przyszedł i Chrystus powróci. Chrystus jest stale wśród nas i nieustannie przychodzi do swoich.
Szczególne miejsce w liturgii całego Adwentu zajmuje Najświętsza Maryja Panna, która jest przykładem oczekiwania pełnego czci i radości. Pomiędzy historycznym adwentem Zbawiciela a Jego adwentem aschatologicznym dokonuje się osobiste spotkanie z Chrystusem przez człowieka, Jego przyjście do każdego chrześcijanina w znakach sakramentalnych. Ta właśnie aktualność Adwentu Pana w życiu każdego człowieka winna stać się myślą przewodnią okresu oczekiwania. I tak jak każde przygotowanie na wielkie wydarzenia jest przepojone radością oczekiwania, tak samo praca i modlitwa adwentowa powinny być tą radością przepełnione.
W okresie Adwentu bardzo ważnym symbolem liturgicznym jest światło – Chrystus objawia się, przychodzi do swoich, przynosi światło swojej nauki, sam będą Światłością świata. Zarówno w liturgii sprawowanej w kościele, jak i w liturgii domowej, element światła wyrażany jest przez świece roratnie, maryjne i lampiony adwentowe.
W Adwencie ważne miejsce zajmuje silnie zakorzenione w pobożności polskiej Msza św. wotywna o Najświętszej Maryi Pannie, tzw. Roraty. Jej nazwa pochodzi od łacińskich słów rozpoczynających antyfonę introitu: Rorate caeli – Niebiosa spuście nam z rosą Zbawiciela. W Polsce najstarsze wzmianki o roratach sięgają XIII wieku i są związane ze środowiskiem cysterskim na Śląsku. Od XIV wieku są znane w całej Polsce, a w XVI wieku osiągają swój szczytowy rozwój. Synod Piotrowski z 1752r. postanowił, że roraty mogą być odprawiane tylko w Adwencie.